Fiat Linea

Limuzyna

Fiat Linea - samochód firmy Fiat produkowany seryjnie od marca 2007 roku w Turcji przez firmę Tofas oraz od września 2008 roku w Brazylii przez firmę Fiat Automoveis. Opracowany na bazie modelu Grande Punto, będący jednocześnie jego czterodrzwiową wersją. Zastępuje Fiata Albeę (który wciąż jest produkowany dla części krajów) oraz Mareę.

Na razie Linea występuje tylko w wersji sedan, ale Fiat zamierza zaprezentować również wersję kombi tego modelu nazwaną tradycyjnie weekend.
Został zaprezentowany na targach w Stambule w 2006 roku. Oferowany jest z silnikami 1.4 dm³ (77 KM), 1.4 dm³ T-JET (120 KM) oraz z Dieslami 1.3 dm³ Multijet o mocy 90 KM i 1.6 dm³ Multijet o mocy 105 KM.
Linea produkowana jest w Turcji w zakładzie firmy Tofas w Bursie od marca 2007 roku, a w Europie jest oferowana w krajach Europy Środkowo-Wschodniej oraz w niektórych krajach Europy Zachodniej.
Od września 2008 roku model ten jest produkowany przez firmę Fiat Automóveis w Betim w Brazylii. W ciągu pierwszych czterech miesięcy powstało 5059 sztuk. W 2009 roku było to 17269 sztuk. Produkcja roczna może wynosić około 20 tys. sztuk. Napędzany jest silnikiem typu flexfuel, przystosowanym do zasilania benzyną, alkoholem lub ich mieszanką. Wersje benzynowe są głownie eksportowane.
W listopadzie 2008 ruszyła produkcja w indyjskim mieście Ranjangaon niedaleko Pune w stanie Maharashtra w firmie Fiat India Automobiles Private Limited (FIAPL) będącej spółką Fiata i Tata Motors. Planuje się produkcję Linei w Chinach i w Rosji.

Fiat Doblo

Mini van

Fiat Doblò – samochód osobowy i dostawczy typu kombivan produkowany w Turcji od 2000 roku przez firmę Tofas dla Fiata. Od 2001 roku jest produkowany w Brazylii, a od 2007 roku również w Rosji. Zmodernizowana dostawcza wersja Doblò Cargo otrzymała tytuł "2006 International Van of the Year". W listopadzie 2009 zaprezentowano drugą generację modelu produkowaną podobnie jak poprzednik głównie w Turcji.– samochód osobowy i dostawczy typu kombivan produkowany w Turcji od 2000 roku przez firmę Tofas dla Fiata. Od 2001 roku jest produkowany w Brazylii, a od 2007 roku również w Rosji. Zmodernizowana dostawcza wersja Doblò Cargo otrzymała tytuł "2006 International Van of the Year". W listopadzie 2009 zaprezentowano drugą generację modelu produkowaną podobnie jak poprzednik głównie w Turcji.

Fiat Doblò pierwszej generacji to kombivan produkowany w Turcji od 2000 roku przez firmę Tofas dla Fiata. Od 2001 roku jest produkowany w Brazylii, a od 2007 roku również w Rosji. Dostawcza wersja Doblò Cargo po faceliftingu otrzymała tytuł "2006 International Van of the Year".

Samochód zaprezentowano po raz pierwszy na wystawie samochodowej w Paryżu w 2000 roku. Do sprzedaży w Polsce Doblò trafiło w lutym 2001. W październiku 2005 roku samochód przeszedł face-lifting. Wprowadzono wersję Cargo Maxi przedłużoną o 38 cm. Występują również wersje z podwyższonym o 25,5 cm dachem. Boczne drzwi przesuwne są również opcją w wersjach Cargo.
W 2001 roku uruchomiono produkcję w Brazylii w firmie Fiat Automóveis. We wrześniu 2003 wprowadzono na tym rynku uterenowioną wersję pod nazwą Doblò Adventure. Stosowany jest tam ośmiozaworowy silnik dwupaliwowy (zasilany benzyną lub etanolem) o pojemności 1796 cm³ i mocy maksymalnej 112-114 KM w zależności od rodzaju paliwa. W lutym 2006 modele brazylijskie przeszły face-lifting.
Prowadzono również prace nad wersją z napędem elektrycznym.
Łączny poziom produkcji tego modelu wahał się w przedziale 100-150 tys. sztuk rocznie. W 2008 roku w Turcji wyprodukowano 106027 szt., w tym 78768 szt. wersji Cargo. W tym samym czasie w Brazylii powstało 11104 szt., w tym 1956 szt. wersji Cargo.
Produkcja w Turcji zakończy się najprawdopodobniej na początku 2010 roku, w tym czasie do sprzedaży trafi druga generacja. Doblò produkowane w Brazylii na przełomie lat 2009-2010 przejdzie kolejną modernizację stylistyczną jako model roku 2010.

Fiat Uno

Fiat Uno Fire

Fiat Uno – model Fiata z lat 80. i początku lat 90., wybrany samochodem roku 1984. Produkowany we Włoszech od 1983 do 1995 roku. Jego produkcja w innych krajach trwa nadal. W ciągu 10 lat produkcji we Włoszech wyprodukowano 6 milionów egzemplarzy.

Fiat Uno I po face liftingu

Inne nazwy
Yugo UnoFiat MilleFiat Mille Fire
Producent

Fiat
Premiera
1989

Okres produkcji
Świat:1989-2002

Miejsce produkcji
Włochy Polska, Bielsko-Biała, Tychy Turcja, Bursa

Poprzednik
Fiat Uno I

Następca
Fiat PuntoFiat Uno Mille

Segment
B

Typy nadwozia
3, 5-drzwiowy hatchback

Silniki
benzynowe: 899 cm³ (39 KM), 999 cm³ (45 KM), 1373 cm³ (70 KM); diesel: 1696 cm³ (58 KM)

Skrzynia biegów
4 lub 5

Rodzaj napędu
przedni
Długość
3689 mm
Szerokość
1558 – 1562 mm
Wysokość
1405 – 1430 mm

Rozstaw osi
2360 mm

Masa własna
od 711 kg
Pokrewne
Fiat Novo MilleInnocenti Mille

Innocenti Mille na bazie Fiata Uno II
W 1989 roku samochód przeszedł facelifting, w którym poprawiono jego wygląd zewnętrzny oraz wnętrze. Wymieniono także silniki – wersja 1,1 dm³ została zastąpiona nowym silnikiem FIRE (Fully Integrated Robotized Engine), a wersję 1,3 dm³ zastąpił model 1,4 dm³. Oba te silniki występowały w wersji TURBO. Występowała również poszukiwania przez koneserów bardzo szybka wersja z silnikiem 1,5 dm³ i welurową tapicerką. Z tym silnikiem była też oferowana skrzynia bezstopniowa CTX (Uno Selecta).
Fiat Uno po głębokim liftingu, określany również jako model drugiej generacji, był produkowany w Polsce przez Fiat Auto Poland w Bielsku-Białej (1994-2000) i Tychach (2000-2002), RPA i Turcji (Tofas od 1993). Po przejęciu przez Fiata firmy Innocenti sprzedawano w jej sieci model Uno pod nazwą Innocenti Mille. Innocenti Mille pochodziło z fabryk Fiata w Brazylii i Polsce.

Fiat 4 HP

Fiat 4 HP

Inne nazwy
FIAT 3 ½ HPFiat 3.5 CV
Producent
Fiat
Premiera
1899
Okres produkcji
1899-1900 24 egzemplarze
Miejsce produkcji
Fabryka Corso Dante, Turyn Włochy
Poprzednik
Brak
Następca
Fiat 6 HP
Segment
A
Silniki
R2 657 cm³
Skrzynia biegów
3
Długość
2300 mm
Szerokość
1420 mm
Wysokość
1470 mm (inne źródła: 1450 mm)
Masa własna
680 kg
Fiat 4 HP (nazywany także 3 ½ CV) - pierwszy model firmy Fiat, produkowany w latach 1899-1900.

Charakterystyka
Przemysłowiec Giovanni Battista Ceirano w 1898 roku nawiązał kontakt z inżynierem Aristide Faccioli, który zaprojektował samochód na bazie nadwozia bryczki konnej. Był on napędzany silnikiem o dwóch leżących, poziomych cylindrach o pojemności skokowej 663 cm³. Rozwijał on moc maksymalną 2,6 kW (3,5 KM) i napędzał tylne koła za pośrednictwem łańcucha. W spółce, którą zawiązali Ceirano z Facciolim, w warsztacie przy Corso Vittorio Emanuele 9 w Turynie, rozpoczęto budowę tych samochodów. W dniu 30 kwietnia 1899 roku na międzynarodowej wystawie w Turynie pojazd miał swój debiut. Kilka miesięcy później nowo zawiązana spółka Fiat przejęła fabrykę i projekt pojazdu, zmieniając jego nazwę na Fiat 3 ½ HP. Nadwozie mogło pomieścić jedynie 3 osoby. Łącznie powstały 24 egzemplarze.
Dane techniczne
Prędkość maksymalna 35 km/h,
Zużycie paliwa 8 l/100 km,
Brak biegu wstecznego.

Fiat Panda

Fiat Panda II

Producent
Fiat Auto Poland
Premiera
2003
Okres produkcji
2003 - nadal
Miejsce produkcji
Tychy Polska
Poprzednik
Fiat Panda I
Segment
A
Typy nadwozia
5-drzwiowy hatchback
Silniki
Benzynowe1,1 8v Fire (54 KM)1,2 8v Fire (60 KM)1,4 16v 100HP (100 KM)Diesla1,3 16v Multijet (70 KM)
Rodzaj napędu
przedni / AWD
Długość
3,56 m
Szerokość
1,61 m
Wysokość
1,48 m
Masa własna
850 kg
Test Euro NCAP

Pokrewne
Fiat 500
Konkurencja
Citroen C1Opel AgilaPeugeot 107Tata IndicaToyota AygoKia Picanto
Galeria mediów w Wikimedia Commons


Fiat Panda Cross 4x4
Projekt początkowo istniał pod nazwą Gingo (FIAT 169), jednak po protestach koncernu Renault (nazwa zbyt podobna do modelu Twingo) nazwa została zmieniona. Pierwszą odsłoną dla nowego modelu był salon w Bolonii w 2002 roku. Fiat zaprezentował tam koncepcyjne auto o roboczej nazwie Simba/New Small.
Panda drugiej generacji, zwana też Panda Nuova, zadebiutowała w 2003 roku. W listopadzie 2003 roku międzynarodowe jury konkursu "Car of the Year", wybrało Fiata Pandę samochodem roku 2004. Produkowana jest wyłącznie przez spółkę Fiat Auto Poland w Polsce, w fabryce w Tychach. Jest to pięciodrzwiowy mały, miejski samochód osobowy, segmentu A. W palecie Fiata mieści się poniżej modelu Punto. Na niektórych rynkach zastąpił, oprócz Pandy I, również Fiata Seicento. Napędzany jest silnikami benzynowymi, czterocylindrowymi o pojemnościach: 1108 cm³ (54 KM), 1242 cm³ (60 KM), oraz silnikiem diesla o pojemności 1248 cm³ i mocy 70 KM.
W 2003 roku na 73. salonie w Genewie zaprezentowano rekreacyjną wersję - Marrakech.
Projektanci stworzyli samochód terenowy typu "dune buggy", a więc otwarte nadwozie, drzwi pozbawione szyb, orurowanie chroniące pasażerów. Jego wymiary zewnętrzne wynoszą: długość 3,57 m, szerokość 1,61 m, wysokość 1,48 m. W pokonywaniu pustynnych wydm pomaga napęd czterech kół ze sprzęgłem wiskotycznym a także 16-calowe koła z ogumieniem w rozmiarze 205/50.
W 2004 roku pokazano Pandę 4x4, wersję z napędem na cztery koła. Dostępna jest z mocniejszym silnikiem benzynowym i z dieslem. W dniu 3 września 2004 r. w zakładzie w Tychach, po 16 miesiącach od wprowadzenia na linię montażową, został wyprodukowany 250.000. model Pandy. Auto przyspiesza od 0 do 100 km\h w 20 sek.
W 2005 roku pokazano Pandę 4x4 Cross, wersję z napędem na cztery koła oraz blokadą mechanizmu różnicowego. Dostępna jest z silnikiem benzynowym i z dieslem.
W 2006 roku rozpoczęła się faza testowa Pandy Hydrogen to prototyp samochodu napędzanego systemem ogniw paliwowych (fuel cells) na paliwo wodorowe. Silnik osiąga maksymalną moc 60 kW, dzięki czemu samochód może osiągnąć maksymalną prędkość ponad 130 km/h przy przyspieszeniu od 0 do 50 km/h w 5 sekund. Pojemność zbiornika wodoru w Pandzie Hydrogen zapewnia przejechanie ponad 200 km w cyklu miejskim.
Na IAA we Frankfurcie nad Menem we wrześniu 2007 zaprezentowano ekologiczną wersję pandy, której emisja CO2 została zmniejszona do 69 g/km.
5 września 2007 wyprodukowano milionową Pandę.
21 lipca 2009 roku fabryka w Tychach wyprodukowała 1,5 milionowy egzemplarz Fiata Pandy. Od rozpoczęcia produkcji w 2003 r. do Polski trafiło tylko 100 749 sztuk. 1 399 251 egzemplarzy (93,3%) zostało wyeksportowanych do 74 państw świata.
Produkcja następnej generacji Fiata Pandy może zostać przeniesiona z Tych do fabryki w Pomigliano d'Arco koło Neapolu, w zamian za produkowany dotychczas w Termini Imerese na Sycylii model Lancia Ypsilon.

Fiat Strada

Europejski pick-up

Fiat Strada jest autem produkowanym przez Fiat Automóveis w brazylijskiej fabryce w Betim, należącym do rodziny pojazdów Projektu 178 modelu Palio w którego skład wchodzą samochody niemalże identyczne, różniące się jedynie typem nadwozia i nazwą. Sprzedawane głownie w Ameryce Południowej i Łacińskiej. Są to: Fiat Strada, Fiat Palio, Fiat Palio Weekend, Fiat Siena, Fiat Albea/Petra. Po raz pierwszy nazwę Strada nosił Fiat Ritmo sprzedawany pod nią na niektórych rynkach. Obecnie produkowane są modele trzeciej i czwartej generacji, te pierwsze jako tańsza alternatywa. W lipcu 2007 Fiat wprowadził auto na rynek polski z silnikiem 1.3 16V JTD 16V. Roczna produkcja Strady wciąż wzrasta. W 2000 wynosiła 36,2 tys. aut rocznie, a w 2008 78912 sztuk rocznie.

Fiat Ducato

"Fiatoski bus"

Fiat Ducato – samochód dostawczy skonstruowany wspólnie przez koncern Fiat i koncern PSA (Citroën Jumper i Peugeot Boxer). Produkcją tych samochodów zajmuje się głównie założona w 1978 r. francusko – włoska spółka Sevel z fabryką w Val di Sangro we Włoszech. Od 2000 roku Ducato jest produkowany w Sete Lagoas w Brazylii w spółce firm Fiat i Iveco.
Samochód ten produkowany i sprzedawany jest w dużym wyborze wersji. W latach 1981–2005 Fiat sprzedał ponad 1,7 miliona modeli Ducato. Obecnie używa go w Polsce m.in. pogotowie ratunkowe.

Fiat Ducato II

Inne nazwy
Fiat Ducato
Producent
Sevel Sud
Premiera
1994
Okres produkcji
1994–2006od 2000 w Brazyliiod 2007 w Rosji
Miejsce produkcji
Włochy, Val di Sangro Brazylia, Sete LagoasPlik:Flag of Russia.svg Rosja, JełabugaPlik:Flag of Russia.svg Rosja, Władywostok
Poprzednik
Fiat Ducato I
Następca
Fiat Ducato III
Segment
Dostawcze
Typy nadwozia
van
Silniki
1994–2002Benzynowe:2.0Wysokoprężne:1.9D (1929 cm³)1.9D (1905 cm³) od 1998 roku1.9TD (1929 cm³)1.9TD ECO (kat.)1.9TD (1905 cm³) od 1998 roku1.9TDI 90 KM (230BNAB)2.0JTD (od 2001 roku)2.5D2.5TDI2.5TDI ECO (kat.)2.8D (od 1998 roku)2.8TDI/idTD (od 1997 roku)2.8 JTD (od 2000 roku)2002–2006Benzynowe:2.02.0 Natural Power (benzyna/CNG)2.0 LPG (benzyna/LPG)Wysokoprężne:2.0JTD2.3JTD2.8JTD2.8JTD Powerod 2006 roku (tylko w Ameryce Południowej)2.8JTD 127 KM
Skrzynia biegów
5-biegowa, manualna4-biegowa, automatyczna
Długość
5505 mm (Maxi)
Szerokość
1998 mm
Wysokość
2470 mm
Modelebliźniacze
Citroën Jumper/Relay, Peugeot Boxer
Konkurencja
Renault Master, Mercedes Sprinter, Volkswagen LT
Galeria mediów w Wikimedia Commons
Druga generacja Fiata Ducato (wraz z Peugeotem Boxerem i Citroënem Jumperem) została zaprezentowana w 1994 roku na Salonie Samochodów Użytkowych w Genewie. Nowy model razem ze swoimi bliźniakami został wybrany Samochodem Dostawczym roku 1995 (Van Of The Year).
Prace nad nowym modelem samochodu dostawczego rozpoczęto w 1987 roku (prace przy projekcie nadwozia prowadził Giorgetto Giugiaro z firmy Ital Design). Podczas projektowania Ducato II dużo uwagi przywiązano do optymalizacji współczynnika oporu powietrza, dzięki czemu udało się osiągnąć Cx=0.35.
Podobnie jak w poprzednim modelu, tak również tutaj zastosowano napęd przedni z silnikiem umieszczonym poprzecznie i nadwoziem samonośnym. Z przodu zastosowano zawieszenie przednie McPherson (ze stabilizatorem lub bez), a z tyłu sztywną oś tylną zamocowaną na resorach parabolicznych. W wrześniu 2000 roku uruchomiono produkcję Fiata Ducato II w Sete Lagoas w Brazylii. Dystrybucją w tym kraju zajmuje się firma Fiat Automóveis. W latach 2000-2005 powstawała tam wersja Ducato Maxi o dopuszczalnej masie całkowitej ponad 3,5 tony, zaliczana do lekkich samochodów ciężarowych. W kolejnych latach powstało: 2000 - 692 szt., 2001 - 4370 szt., 2002 - 3210 szt., 2003 - 2864 szt., 2004 - 4941 szt., 2005 - 5362 szt., 2006 - 5597 szt., 2007 - 7275 szt., 2008 - 8935 szt., 2009 - 8000 sztuk wszystkich odmian Fiatów Ducato II.
W połowie 2007 roku kompania "Sollers" rozpoczęła produkcję tego modelu w swoich zakładach znajdujących się w miejscowości Jełabuga w Rosji. Od lutego 2010 roku egzemplarze przeznaczone dla odbiorców ze wschodniej Rosji produkowane są w zakładzie we Władywostoku.
Fiat Ducato II był dostępny w wielu różnych konfiguracjach, dzięki temu łatwo można było dobrać samochód odpowiedni do swoich potrzeb:
furgon: 5 wariantów pojemności (7,5/9/10/11,5/12 m³), 3 rozstawy osi (2850/3200/3700 mm), 3 wysokości wnętrza (1562/1881/2115 mm), 3 różne DMC (10 – 2,8 t, 14 – 3,2 t, MAXI – 3,5 t), 3 ładowności (10 – 1000 kg, 14 – 1400 kg, Maxi – 1800 kg)
kombi (towarowo-osobowe, 5-9 miejsc)
mikrobus (12-15 miejsc)
kabina ze skrzynią ładunkową
podwozia pod zabudowę
podwozie ramowe z przednią ścianą i deską rozdzielczą
kabina z układem napędowym.

Fiat 125p

Polski Fiat 125p

Fiat125p do 29 czerwca 1991 na podstawie umowy licencyjnej z włoską firmą FIAT z 1965 roku. Po wygaśnięciu licencji w 1983 r. zmieniono nazwę na FSO 125p.
Spis treści[ukryj]
1 Historia modelu
2 Modele
2.1 PF 125p (1967-1973)
2.2 PF 125p MR'73 (1973-1974)
2.3 PF 125 MR'74 (1974-1975)
2.4 PF 125p MR'75 (1975-1983)
2.5 PF 125p C (1981-1983)
2.6 FSO 125p (1983-1991)
3 Nazwy eksportowe
4 Dane techniczne
5 Poziom produkcji
6 Eksport standardów montażowych
7 Eksport
7.1 1968–1991
8 Przypisy
9 Bibliografia
10 Zobacz też
11 Linki zewnętrzne

Historia modelu
Powrót Polskiego Fiata nastąpił po 26 letniej przerwie (po Polskim Fiacie 508). W tym okresie wiele się zmieniło na świecie, zarówno w konstrukcjach samochodów, jak i w metodach ich wytwarzania. Koncerny samochodowe, przeznaczając olbrzymie środki na badania i rozwój konstrukcji, dokonały wielkiego postępu technicznego. Sprzyjała temu koniunktura światowa i ogólny pęd do motoryzacji. Ilustrują to wyraźnie liczby: podczas gdy w roku 1938 w ośmiu najbardziej zmotoryzowanych krajach świata ( USA, Wielka Brytania, Francja, Niemcy, Kanada, Włochy, Szwecja i Japonia) liczba zarejestrowanych pojazdów mechanicznych wynosiła niewiele ponad 28 milionów, to w roku 1965 wzrosła ona do 145 milionów.
Koncepcja rozwoju przemysłu motoryzacyjnego w Polsce rodziła się nie bez poważnych trudności. Grono ludzi obdarzonych umiejętnością spojrzenia w przyszłość motoryzacji oraz zdających sobie sprawę, jak istotną rolę odgrywa ten przemysł w rozwoju wielu dziedzin gospodarki i w kwestii zatrudnienia, musiało pokonać niemałe opory, aby wreszcie uzyskać zrozumienie i poparcie dla inicjatywy zmierzającej do rozwoju przemysłu samochodów osobowych w oparciu o współpracę z którymś z czołowych producentów światowych. W połowie roku 1965 ówczesny dyrektor naczelny Zjednoczenia Przemysłu Motoryzacyjnego, Tadeusz Wrzaszczyk wraz ze swoimi najbliższymi współpracownikami – zastępcą do spraw technicznych Andrzejem Jedynakiem, zastępcą do spraw eksportu Andrzejem Góreckim oraz ówczesnym dyrektorem FSO Witoldem Drylem – przystąpili do konkretnych działań mających na celu rozbudowę Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu i uruchomienie w niej produkcji nowoczesnego modelu samochodu.
Rozglądając się w poszukiwaniu potencjalnego partnera współpracy, nie przypadkiem skierowano wzrok w stronę Turynu. FIAT dokonał w ciągu ostatniego ćwierćwiecza ogromnego skoku naprzód, stając się jednym z potentatów światowego przemysłu samochodowego.
W dniu 22 grudnia 1965 roku zawarta została między Fiatem a Motoimportem – centralą handlu zagranicznego reprezentującą wówczas polski przemysł motoryzacyjny (której działalność przejął następnie utworzony w 1968 roku POL-MOT) – umowa licencyjna na uruchomienie w Fabryce Samochodów Osobowych na Żeraniu produkcji nowoczesnego samochodu osobowego. Wybór padł na samochód, którego część mechaniczna wywodzi się z produkowanego w Turynie Fiata 1300/1500, karoseria wzięta została z modelu 125, którego wypuszczenie na rynek nastąpiło w 1967. Nowy samochód więc nie miał odpowiednika wśród produkowanych w Turynie, ułatwiło to uzyskanie ważnych dla strony polskiej uprawnień eksportowych na rynki zachodnie.
Dodatkową trudnością techniczną jest to, że konstrukcja nadwozia samochodu 125 nie jest jeszcze przez Fiata do końca dopracowana z uwagi na wspomniany termin uruchomienia produkcji. Ale gra warta była świeczki, chodziło bowiem o to, żeby nowy samochód z Żerania został wypuszczony tylko parę miesięcy później od turyńskiego 125. Towarzyszyła temu poważna reorganizacja całego polskiego przemysłu motoryzacyjnego, polegająca głównie na specjalizacji poszczególnych zakładów kooperujących z FSO. W kwietniu 1966 roku rozpoczęło pracę biuro Motoimprotu w Turynie, mające za zadanie koordynację współpracy technicznej i handlowej między zainteresowanymi przedsiębiorstwami polskimi a biurami Fiata. W drugiej połowie 1966 roku rozpoczęła się przeprowadzana na szeroką skalę akcja szkoleniowa polskich techników w zakładach Fiata i jego kooperantów.
Kiedy w dniu 28 listopada 1967 roku zeszły z taśmy montażowej na Żeraniu pierwsze Polskie Fiaty 125p, specjaliści włoscy uznali to za rekordowe tempo uruchomienia produkcji samochodu w historii swojej działalności licencyjnej. Tymczasem już w roku 1968 opuściło FSO 7101 Polskich Fiatów, w każdym z następnych 3 lat następowało podwojenie produkcji w stosunku do roku poprzedniego. W ten sposób w roku 1971 produkcja przekroczyła 60 000 sztuk.
Rozpoczęto także eksport. Najpierw do krajów socjalistycznych, z których 3 – Jugosławia, CSRS i Węgry stały się największymi i regularnymi odbiorcami. Współpraca z Jugosławią obejmowała import takich podzespołów jak tylne mosty napędowe, chłodnice i nagrzewnice w zamian za eksport standardów montażowych modelu Zastava 125pz (w niektórych źródłach zwanego Polska Zastava 125p). Potem także Polskie Fiaty pojawiły się na szosach całej Europy, nie wyłączając Islandii czy Wysp Kanaryjskich. Zwiększył się z czasem udział w eksporcie krajów pozaeuropejskich: duże dostawy kierowano do Iraku, Pakistanu, Egiptu (gdzie podjęto montaż w firmie Nasr), Libanu i innych krajów Trzeciego Świata. Kilka krajów uruchomiło nawet montownie Polskich Fiatów. FSO dostarczała tam tzw. standardy, czyli niezmontowane zespoły samochodowe, przy czym niektóre części nie były objęte dostawą z Polski i pochodziły z produkcji lokalnej kraju przeznaczenia. Tak było w Egipcie i Kolumbii, potem w Indonezji i Tajlandii.
A w roku 1975 wszedł w marcu nowy model MR'75, nazwany potocznie MR który poprawił wygląd podstarzałego już Polskiego Fiata 125p. Roczniki 1975 i z początku 1976 charakteryzowały się świetnym tylnym mostem jugosłowiańskim, który w połowie 1976 zastąpiono niedopracowanym mostem FSO-wskim. Po 1977 roku Fiaty zaczęły tracić swój dawny urok, a egzemplarze po 1983 roku miały niską jakość. W roku 1978 wprowadzono na rynek następcę PF 125p – Poloneza MR'78. Duży Fiat miał być wycofany do roku 1982, tak przewidywały plany. Jednak 13 grudnia 1981 wprowadzono w Polsce stan wojenny. Produkcja spadła z 70 000 125p rocznie do 40 000, a i fabryka mocno przy tym ucierpiała. 1 stycznia 1983 roku wygasła umowa licencyjna między Fiatem a FSO, w związku z tym musiano zmienić nazwę auta na FSO 125p.
Ostatni egzemplarz wyprodukowano 29 czerwca 1991. Ogółem w FSO wyprodukowano 1 445 699 tych aut.[1] Eksport i eksport wewnętrzny objęły 874 966 szt., w tym eksport – 586 376 szt, wysyłanych do około 80 krajów. Wśród największych odbiorców były takie kraje jak Wielka Brytania – 48 370 szt., oraz Francja – 27 663 sztuk. Eksport i eksport wewnętrzny szybko rosły i przykładowo wynosiły: 1968 – 1876 szt., 1969 – 9593 szt., 1975 – 82 909 sztuk (w tym standardy montażowe). Eksport wewnętrzny wzrósł z 1876 szt. w 1968 r. do 21 818 szt. w 1973 roku.

Modele
Najważniejsze modernizacje w 1973 r. (MR'73), w 1975 (MR'75) i w 1981 (C) wersja zubożona, przeznaczona na rynek krajowy. Podstawowe silniki o pojemności skokowej 1300 (1295 cm³) i 1500 (1481 cm³) pochodziły z włoskiego modelu FIAT-a 1300/1500. Wersje rajdowe i ich cywilne odmiany Akropolis i Monte Carlo z silnikami 1800 i 1600 cm³ pochodzącymi z Fiata 132 oraz wersja z silnikiem diesla 1600 cm³ pochodzącym z VW Golf (ok. 100 sztuk). Nadwozia w wersjach sedan, kombi, pick-up, w niewielkich seriach również 6-drzwiowe sedan, kombi i cabrio. Opracowano również prototyp wersji coupé, jednak powstał on tylko w jednym egzemplarzu. Nie należy utożsamiać go z Fiatem 125, ponieważ technicznie były to dwie różne konstrukcje. Przez 23 lata produkcji fabrykę na Żeraniu opuściło 1 445 699 aut. (Ostatni egzemplarz tego samochodu zjechał z taśmy 29 czerwca 1991 r.). Fiat 125p w wersji CC w 1973 roku pobił trzy rekordy prędkości w jeździe długodystansowej na 25 000 km, na 50 000 km i na 25.000 mil.
Powstawały również fabryczne odmiany wyścigowe tego modelu, wśród których należy wyróżnić model 125p GTJ. W samochodzie stosowano przedni spojler w różnych odmianach, laminatowe poszerzenia bądź błotniki w całości poszerzone, olbrzymi tylny spojler na wysokości dachu lub element aerodynamiczny na dachu zapobiegający oderwaniu strugi powietrza i małą lotkę na końcu klapy bagażnika. Samochód najczęściej posiadał również wloty powietrza nad tylnymi kołami, najprawdopodobniej służące kierowaniu powietrza do przeniesionej do tyłu, ze względu na rozkład masy, chłodnicy. Stosowano silniki 2.0 R4 DOHC i 3.0 V6. W zależności od wersji i stopnia modyfikacji, moc maksymalna wynosiła od 140 do 190 KM.

PF 125p (1967-1973)
Mimo powstania udanych prototypów tj. Syrena 110 czy Warszawa 210, w 1965 roku władze Polski zdecydowały, że przestarzałe technicznie i technologicznie modele należy zastąpić pojazdem licencyjnym. Wiązało się to m.in. z pozyskaniem nowych technologii produkcji. Licencję uzyskano dwa dni przed Wigilią. W 1967 roku uruchomiono produkcję PF 125p, początkowo w podstawowej odmianie sedan, a w kolejnych latach zaczęto produkować odmiany PF 125p kombi i pick-up. Do 1973 roku PF 125p został w nie zmienionej wersji wyposażeniowej.

PF 125p MR'73 (1973-1974)
W roku 1973 wprowadzono zmiany: klamki zamieniono na kasetowe, kratę wlotu powietrza z przodu zmieniono na czarną plastikową. Dźwignię zmiany biegów zza kierownicy przeniesiono na podłogę. Do zmodernizowanej wersji dodano symbol rocznika MR'73.

PF 125 MR'74 (1974-1975)
W roku 1974 deskę rozdzielczą wyłożono czarną, nowocześniejszą okładziną. Symbol zmieniono z MR'73 na MR'74.

PF 125p MR'75 (1975-1983)
W roku 1975 przeprowadzono poważną modyfikację wyglądu nadwozia i wnętrza samochodu: zmodernizowano przednią atrapę (reflektory mijania i drogowe zespolono prostokątnymi ramkami, lampy kierunkowskazów i świateł postojowych zostały poszerzone tak aby nachodziły na błotniki, usunięto jednocześnie dodatkowe okrągłe kierunkowskazy boczne); dodano prawe lusterko boczne; lampy tylne – pionowe zastąpiono poziomymi; przedłużono metalowe osłony wylotów powietrza na tylnych słupkach.Zmiany wewnętrzne to: całkowita modernizacja deski rozdzielczej oraz dodanie zagłówków foteli przednich.Symbol rocznika z MR'74 zmieniono na MR'75.

PF 125p C (1981-1983)
Polski Fiat 125p C to zubożona wersja przeznaczona wyłącznie na polski rynek. Jej powstanie wiązało się z pogarszającą się sytuacją gospodarczą kraju i trudnościami w imporcie części zamiennych, zwłaszcza za dewizy.
FSO 125p (1983-1991)
1 stycznia 1983 roku wygasła umowa licencyjna między Fiatem a FSO, w związku z tym musiano zmienić nazwę auta na FSO 125p. Wiązało się to z wprowadzeniem nowego znaczka na kracie wlotu powietrza. W tym samym roku wprowadzono alternator oraz wskaźniki temperatury wody i poziomu paliwa z FSO Poloneza MR'83. W kwietniu 1983 roku ostatecznie zubożono nadwozie. Usunięto lampy boczne kierunkowskazów, wprowadzono małe czarne kołpaki, usunięto lampki oświetlenia bagażnika, zapalniczki, oświetlenie schowka, usunięto programator wycieraczek, listwy zewnętrzne z drzwi, odblaski drzwiowe oraz wprowadzono małe podłokietniki. W 1986 r. wprowadzono ostatnią modyfikację dodając światło przeciwmgłowe tylne.
Ostatni egzemplarz tego samochodu zjechał z taśmy 29 czerwca 1991 r. Produkcja 125p pod nazwą FSO trwała 8 lat.

Fiat Tempra

Tempra

Fiat Tempra – samochód osobowy produkowany we Włoszech w latach 1990-1996. Bazował na płycie podłogowej Fiata Tipo należącego do klasy kompaktowej, jednakże Tempra była pozycjonowana w klasie średniej. Odmiana kombi nosiła nazwę Fiat Tempra Station Wagon.
Historia modelu [edytuj]
Należy do rodziny Fiata Tipo. Model ten był produkowany w latach 1990-1995, a odmiana Station Wagon (kombi) do 1996 we Włoszech, a następnie w latach 1995-1996 w Turcji (zakłady Tofas). Po roku 1996 produkowany pod nazwą Tofas Tempra aż do roku 2002. W latach 1991-1998 powstawał również w brazylijskich zakładach Fiat Automóveis w Betim. Napędzany był silnikiem o pojemności skokowej 2.0 dm³ importowanym z Argentyny. Oprócz odmian sedan i kombi produkowano również oryginalne coupé o takich samych wymiarach zewnętrznych, noszące nazwę Fiat Tempra Coupé oraz Fiat Tempra Turbo.

Fiat Tempra Weekend w 2007 roku
Samochód w chwili prezentacji wzbudził wielką sensację na targach (był uważany za najważniejszy model premierowy) - dzięki nowoczesnej technologii, dobrej cenie i komfortowi. Był dostępny w wielu wersjach, m.in.: najuboższej - analogowe zegary, początkowo brak obrotomierza, ręczne ustawianie lusterek oraz odkręcanie szyb; najbogatszej: cyfrowe liczniki, wskaźniki otwarcia drzwi, elektryczne ustawianie i podgrzewanie lusterek oraz otwieranie szyb (zwykle przednich, na zamówienie tylnych) i szyberdachu, a także centralny zamek, podgrzewanie foteli, hydrauliczna korekcja świateł, automatyczna regulacja zawieszenia, ciśnieniowe spryskiwacze reflektorów. W wersji Station Wagon (kombi) również modele z napędem 4x4. Takie elementy jak podświetlane manetki przy kierownicy, kontrolka nie zapiętych pasów należała do standardu. O wygodę podróżnych dbały podłokietniki, oraz nadmuch na tylną kanapę.
Karoseria była ocynkowana, dzięki czemu jest ona odporna na korozję. Samochód korzysta z wielu elementów bliźniaczego modelu Lancia Delta/Dedra (Alfa Romeo 155 również jest bliźniakiem, jednak w jej przypadku unifikacja jest dużo mniejsza).
Plik:Marengo MK2.jpg
Fiat Marengo z boku
W 1994 Tempra przeszła face lifting - zmiana przedniej atrapy chłodnicy, dodatkowe wzmocnienia czołowe, oraz boczne. Zmianom uległy delikatnie silniki, oraz wnętrze (np. nie było już kontrolek braku płynu w spryskiwaczach, w układzie chłodzenia, oraz niskiej ilości oleju).
Od roku 1990 produkowano użytkowy model Fiat Marengo na bazie modelu Fiata Tempra SW. Zastąpił on model o tej samej nazwie wytwarzany w latach 1985-1990 powstający na bazie Fiata Regata Weekend.
Fiat Tempra występował także w serialu „Ekstradycja”.